“Bir annenin sevgisi asla bitmez.”
İlk olarak 2008 yılında yönetmenin kısa metrajlı film denemesi olarak çıkan Mama, 2013 yılında gösterime giren ve çıkış olarak nitelendirebileceğimiz uzun metrajlı film için bir senaryo temeliydi. Yönetmen Andrés Muschietti, 3 dakikalık bu kısa filmi boyunca gerilimi makul bir seviyede tutmayı başarmış ve izleyicide merak uyandıran bir hikayeyi konu almıştı. Kısa filme iki küçük kız kardeşin Mama’nın gelmesiyle birlikte gitmeye hazırlandıkları bir sahneyle başlıyoruz. Mama’nın kim ya da ne olduğu bu noktada belirsiz. Yolculuğa onunla birlikte mi çıkılacak yoksa kızlarımız ondan mı kaçıyor tam emin değiliz. Sonrasında bu temel ikilem; kalmak ve gitmek, kısa filmin içerdiği kısmıyla beraber filmimizin kırılma noktasını oluşturuyor.
Senaryonun öncesini aslında bir aile trajedisi oluşturuyor. Krizden etkilenmiş, borç batağında, batmış bir iş adamı önce ortağını sonra karısını öldürdükten sonra biri üç diğeri bir yaşında olan kızlarını da alarak yola çıkar. Anlık bir kontrol hatası sonucu kaza yaparak ormanın içinde kaybolurlar. Kucağında biri, elinden tutan diğer çocuğuyla ormanda çaresizce ilerleyen babanın verdiği kararların sonuçları sonraki sahnelerde ortaya çıkıyor. Birlikte girdikleri terk edilmiş bir kulübede yaşananlarla da aile dramı, korku ve gerilimin sinyallerini almış oluyoruz.
Hikaye beş yıl sonraya kayar ve kaybolanlar aile fertlerinin geri kalan üyeleri tarafından hala aranmaktadır. Sonrasında bulunanlar ve hayatta kalma şekilleri ise asla anlaşılamaz. Amcaları tarafından velayetleri alınan çocukların bakımını üstlenerek onlara adapte olmaya çalışan Annabel’i de bir aile fedakarlığı içerisinde hikayeye dahil ediyoruz. Taşındıkları yeni evlerinde, kurmaya çalıştıkları yeni hayatlarıyla uğraşırlarken bir yandan da garip olaylar yüzünden sürekli bir huzursuzluk içinde birbirleriyle iletişim kurmaya çalışırlar ancak yer yer bu çabalar karşılıksız kalır. Yaşça küçük olan Lilly ormanda olanları ve ne şekilde hayatta kaldıklarını, kimin onlara ‘annelik’ yaptığını unutmaya niyetli değildir çünkü.
Annelik kavramını başka bir boyutta düşünmemizi sağlıyor film. Gelişim çağı ve belleğimizde kaydedilenler, genel ahlak öğretilerinden uzak bir şekilde hayata başlamak, insanoğlunun gettolaştırdığı korkuların ne kadar anlamsız olduğunu gösteriyor. Yaşananları basit bir pragmatik denklem içinde açıklayabilmek de mümkün; ihtiyaçların karşılandığı ölçüde mutlusundur, bunun ne şekilde olduğu ve seni sürükleyeceği yerler pek de umurunda olmaz. Karakterlerimizde de bu durumun tezahürünü iki farklı şekilde görüyoruz.
Filmin idari yönetmenliğini (executive producer), korku camiasına farklı bir bakış açısı getiren ve imzasını attığı filmlerle de tekniğinin kusursuzluğunu gösteren Guillermo del Toro üstlenmiş. Pan’ın Labirenti ve Şeytanın Belkemiği alt metinlerle süslü sağlam senaryoların ve sepya tonların harmanlandığı Toro filmlerinden bazıları.
Genel olarak dramatik bir yönde ilerleyen Mama, farklı dokusu ve senaryosuyla çıktığı dönemde eleştirmenlerden geçer not almış ve birçok ödüle de aday gösterilmiş. Yönetmenin önümüzdeki yıllar için kesin tarihi konulmamış iki projesi daha mevcut. Hem Mama hem de gelecek yapıtlar için şimdiden iyi seyirler dilerim.
