Kampüsümüzde yalnız değiliz! Bizlerle birlikte, o kampüste hayata tutunmaya çalışanlar var. Onları unutmasak, hiç değilse onları gördüğümüzde görmemezlikten gelmesek… Sadece kuru bir ekmek bile yetecektir oysa onları mutlu etmeye. Kedilerden, kuşlardan ve köpeklerden bahsediyorum. Neden başka canlılara tahammülümüz bu kadar az? Onlardan korkanları değil belki, ama onları sevmeyenleri anlayamıyorum. Hepimiz aynı yaratıcı tarafından yaratılmadık mı? Öyleyse bize kendimizi üstün görme hakkını kim veriyor? Sonra bizim peygamberimiz değil miydi hırkasının kolunda uyuyan, kedisini rahatsız etmemek için hırkasının kolunu kesen ve yine O değil miydi 5 yaşında bir kıza serçesi öldüğü için taziyeye giden?
Geçen gün, servis beklerken bir anne köpek gördüm. Yanımda ona verebilecek hiçbir şeyim yoktu. Bir deri bir kemik kalmış anne, nasıl yavrularını besliyor diye düşündüm. Kaldı ki zavallıyı sevmek istediysem de ürkek ürkek uzaklaştı. Nasıl korktuysa “insanlardan”, yanaşmadı hiç bana. Ne demişti büyükler: “Bir yerin insanın nasıl olduğunu, sokaktaki hayvanlara bakarak anlayabilirsiniz.” Günlerce çantamda bir kuru ekmekle gezdim, oraya buraya sordum gören olmamış. Derken bir gün yine gördüm onu. Çöp atmışlar onu karıştırıyordu ve o ekmek artık yanımda değildi. Duraktakilere sordum, kimse oralı olmadı. Zaten biraz sonra uzağa can havliyle havlayarak koştu gitti. Neden mi havladı? Muhtemelen başka bir hayvandı yavrularına yaklaşmak isteyen. Anne olarak korumalıydı onları; bizim koruyamadıklarımızı. Nitekim yavrularını alıp götürdü belediye, şimdi o anne yalnız ve artık görünmüyor…
Ama Korkuyoruz
Peki, köpekten kediden korkan güzel kardeşim. Hayatında hiç onları beslemeyi, sevmeyi denedin mi? Hani öyle gidip cins kedi veya köpek almaktan bahsetmiyorum. Sokağının önündeki köpeğe bir tas su verdin mi? Verseydin eğer, bilirdin. Bilirdin ki artık o köpek bırak sana zarar vermeyi, seni ve senin evini korumayı kendisine görev edinecek. Bunlar tecrübeyle sabittir, hayal ürünü kesinlikle değildir. Sevmeyen bilemez.
Biliyorum, olayı dramatize etmiş gibi görünüyorum şimdi. “Memleketin bir sürü derdi var, bu kız düşmüş kedi köpek sevdasına”, diyorsunuz; ama onlar da benim memleketimin canlıları, nasıl on binler sokağa döküldüyse o “malum” yasa için… Ben de sizden biraz anlayış bekliyorum onlara karşı. En azından gözümüzün önündekilere yardım etsek? Bir ekmeği paylaşmak, biraz merhamet, biraz sevgi çok mu? Bu kadar bencil mi olduk bizler?
