Kuzey Amerika’da yaşayan Amerikan aslanları ve kılıçdişliler yokolmadan kısa bir süre önce, geç Pleistosen dönemde bulundukları coğrafyanın bolluk içerisinde olduğu anlaşıldı.
Önceleri, dev etçillerin, 12.000 yıl önce av bulamadıkları için ortadan kalktığı iddia ediliyordu. Ancak, bu büyük kedilerin dişlerinde yapılan mikrosbik araştırmalar ve yaşam alanlarındaki fosil kayıtları, genel kanının aksini gösteriyor.
Vanderbilt Üniversitesi’nde araştırmaya öncülük eden yeryüzü ve çevre bilimci Laris DenSantis, kılıçdişlilerin yokolmasına ilişkin daha önceden varolan görüşü şöyle özetliyor. “Megafanul yokoluşunun sebebine ilişkin en popüler hipotez, Buz Devri’nin sona ermesi ve insanların artan oranda avlanması olarak görülüyordu.” Kedi gibi etçiller, kıtlık durumunda avladıkları canlıların kemiklerinin bir kısmını da yiyorlar. Ancak, bu dev kedilerde yapılan diş analizlerinde, böyle bir veri elde edilmedi.
Araştırmacılar, büyük boylara ulaşan kedilerin, diş kırılmasından dolayı ölmüş olabileceğini düşünüyor. Afrika aslanına göre daha büyük olan Amerikan aslanı ve kılıçdişli, mamut, 3.500 poundluk bizonlar gibi iri hayvanlarla besleniyorlardı. Kendi ağırlıklarını destekleyemeyen uzun dişlere sahip kılıçdişlilerin, diş kırılmalarından ötürü avlanmakta zorlandıkları muhtemel sebepler arasında.
Araştırmanın umut veren sonucu, geç Pleistosen devrindeki kitlesel yokoluşlarının, av populasyonlarının aşamalı düşüşüne işaret eden hipotezlerin sarsıldığıdır.
