Yıl 2017. Sabahları güneş en tepede, geceleri yıldızlar kaplıyor gökyüzünü. Dünya dönüyor, insanlar işlerine gidiyor ve biraz sonra yağmur yağacak ve her yer ıslanacak. Peki, 1950 yılıyla ne farkı var bugünün? Belki şimdi mevsimler biraz dengesiz, yıldızlar daha bir sönük. Daha güzel arabalar da var şimdi, şehirler daha bir kalabalık. Ama hala dünya dönüyor, insanlar işlerine gidiyor ve yine biraz sonra yağmur yağacak ve her yer ıslanacak. Bir döngü şeklinde gidiyor, küçük değişiklikler olsa da ana fikirde bir farklılık yok. Sene 2017 ve biz hala kendimizi topluma kabul ettirmeye çalışıyoruz, insanların düşüncelerinin dışına çıkmaktan korkuyoruz. Farklı olmaktan, yalnız kalmaktan korkarak saklıyoruz benliğimizi, bazen kendimizden bile. Ancak göremiyoruz ki farklılıklar sepetteki çürük bir elma değil, bin bir rengin içindeki bir renk tonu sadece.
Annesi öldükten altı ay sonra Oliver’ın babası onu karşısına alır ve hayatının en büyük itirafında bulunur: “Ben geyim.” Babası Hal bunu söylediğinde yetmiş beş yaşındadır ve oğlu Oliver ise otuz sekiz yaşında, tam olarak annesi ve babasının evlendiği yaştadır. Filmde zaman zaman geriye götürür bizi Oliver ve görürüz ki hayatında babasıyla çok bir anısı yoktur, hiçbir zaman yakın olamamıştır onunla. Annesi ve babasının mutsuz evliliğinden dolayı hep kendini suçlamış, ayrılamamalarının sebebi olarak kendisini engel görmüş. Bu yüzden de kendi hayatındaki ilişkilerin hep yürümeyeceğini düşünmüş ve ilişkilerini hep bir şekilde bitirmenin yolunu bulmuş. Ve şimdi tam annesi ve babasının evlendiği yaşta mutsuz, bağlılıktan ve güvenmekten korkan birisi.
Yanından bir an olsun ayrılmayan ve hayatında olanları sürekli anlattığı köpeği Arthur’a söyledikleriyle Oliver, kabullenilmiş kalıplarımızı çok güzel anlatıyor: “Haydi git ve kendi türünle vakit geçir. Ben hemen burada olacağım. Ben insanım, bir köpek değilim. Sen bir Jack Russell’sın, bu özel bir ırk. Senin kişiliğin 1800’lerde bir avcı olan Jack Russell denen bir adam tarafından yaratılmış. Jack, senin atalarını güçleri ve cesaretlerini avlarında kullanmak için eğitmiş. Sen kendin olduğunu ve tilkileri kovalamak istediğini sanıyorsun. Ama başka insanlar sana bu hissi yıllar önce yerleştirdiler ve şimdi ise insanlar tarafından çok tatlı bulunuyorsun bir şekilde. Artık seni televizyon şovlarına, filmlere koyuyoruz. Ve şimdi de tenis toplarını kovalıyorsun çünkü bu şu anda tilki kovalamaya en çok yaklaşabileceğin şey.”
Sıradan hayatların hikayesi bu, oldukça içten ve içinde kötü bir karakter bulundurmayan bir hikaye. Bir baba ve oğlun birbirlerine ama en önemlisi de kendilerine karşı dürüst olmalarının bir hikayesi bu. Her şeye koşmak zorunda olduğunu düşünen, her şeyin sorumluluğunu üstünde hisseden birisi Oliver. Hatta hayatında ilk defa illegal bir şey yapmanın isteğiyle spreyle duvara yazı yazarken bile komik sözler değil tarihsel gerçekleri yazan birisi. Toplumun tarih bilincinin sorumluluğu bile onun omuzlarında. Tam olarak kendisi olamamış hiçbir zaman. Ancak babasının bu kadar geç bir yaşta bile olsa hayatına yeniden başlamasından, ipleri eline almasından etkilenerek kendi hayatını da değiştiriyor şimdi. Hayat kaldığı yerden devam ediyor ama onlar kendi hayatlarına daha yeni başlıyorlar. Mutlu sonlar aslında bir abartı ve hiçbir şey için de geç kalınmış değil.
Beginners filminin yönetmeni ve senaristi Mike Mills, senaryoyu yazarken kendi başından geçenleri yani hayat hikayesini kaleme almış ve bu da filmi daha da gerçekçi kılmış. Başrollerinde ise Ewan McGregor (Oliver), Melanie Laurent ve filmdeki mükemmel oyunculuğuyla Oscar ödülü alan Christopher Plummer (Hal) yer alıyor. Film, her olayı ve tarihi fotoğraf kareleriyle anlatırken, çoğu sahnede çalan eski piyano parçalarıyla da büyülüyor. Kenarda köşede kalmış ancak oldukça etkileyici ve samimi bir film.
Kaynaklar:
http://www.nytimes.com/2011/06/29/movies/beginners-mike-millss-autobiographical-film
https://blog.aladin.co.kr/common/popup/printPopup/print_Paper.aspx?PaperId=5234570
http://anamorphosis-and-isolate.tumblr.com/post/537074666234/beginners-2010
