Neredeyse gazeteci kelimesinin eşanlamlısı olarak kullanılabilecek bir insan: Mehmet Ali Birand. Sağ sol demeden herkesi yasa boğan bu zamansız ölümünün ardından birkaç satır yazmadan geçmek herhalde uygun düşmezdi.
Henüz küçücük bir çocukken ayağının yanması sonucu bir sürü ameliyat geçiren Birand, belli ki bu olaydan çok etkilenmiş. Kendisine acınmasından hiç hoşlanmadığını da bu olaya atıfta bulunarak defalarca belirtmiştir. Bu noktadan hareketle, ben de Birand’ın ölümüne acıdığımı fakat ona değil kendimize, ülkemize acıdığımı belirtmek istiyorum. Böylesine ileri görüşlü, araştırmacı ve taraftarlığı sadece Galatasaray’a olan hiç bir siyasi ideolojinin bağnaz bir temsilcisi, taraftarı olmayan bir değeri kaybetmek maalesef ülkemiz için büyük bir acıdır. 32. Gün programıyla açtığı çığır, kimsenin ulaşamadığı insanlarla yaptığı röportajlar bir yana gazetecilik ve televizyon haberciliğine hem bizzat kendisinin hem de yetiştirdiği gazetecilerin yaptığı katkılar onu yeri doldurulması zor bir adam yapan onca özellikten sadece birkaçı.
Güle Güle Mehmet Ali Birand
Sadece sıcak gündemi en iyi takip eden gazetecilerden birisi değil aynı zamanda Türk Siyasi Tarihi’nin 1950’lerini 1980’lerini 28 Şubat’ını da incelemiş ve araştırmış olan çok iyi bir belgeselcidir Birand. O dönemleri belgeleri incelemekle kalmayıp birincil kaynaklara da ulaşarak derinlemesine irdeleyen Birand siyasi tarihimizin tarafsıza en yakın özetleri olarak bir belgeseller dizisi de sığdırmıştır bu yoğun hayatına. Maalesef hazırlık aşamasında olduğunu belirttiği “Erdoğanlı Yıllar” henüz seyircisiyle buluşamadan Birand bu hayata gözlerini yummuştur.
Mehmet Ali Birand dil sürçmeleriyle, renk renk kravatları, saatleriyle ve o samimi gülümsemesiyle artık ekranlarda olamayacak belki ama biz onun bıraktığı eserlerde ve onun yetiştirdiği insanlarda bir nebze de olsa onu yaşatmaya devam edeceğiz. Sakın ha Sayın Birand yanlış anlamayın size üzülmedik, acımadık ve acımayacağız ama bu kadar önemli birini kaybetmişken bize, kendimize üzülmemek elden gelmiyor.
