“Anne”

“Bir cani geliyor, çocuğunu vuruyor…”

Şimdilik girizgahına şahit olduğunuz, okumaya başlayacağınız satırlarımda hiçbir siyasi ideolojiye aitliğimi beyan etmeyeceğimi belirtmek isterim.

Bunu okuyan zat-ı muhterem, bir veya birden fazla siyasi ideolojiye yakınlık duyuyor, diğer ideolojiden olan yoldaşına sitemle yaklaşıyor ve hatta ondan nefret ediyor olabilirsin. Annesinden nefret etme, onu ağlatma!

Anne. Roboski’de, bir cumartesi öğleden sonrası Taksim’de, asker evladını umutla beklerken ocağında, komadaki oğlunun başında, maden ocağı kapısında, şantiye avlusunda… Belki sessiz, belki gözlerinden damla damla –belli belirsiz- yaşlar süzülüyor. Konuşsa neler der, kimlere sitem eder, nelere ağıt yakar…

“Oğlum yüzme bilmezdi, suyun altında ne yaptı?” diye soruyor Ayşe ana. “Benim oğlumu onlar öldürdü!” diye haykırıyor Gezi annesi. Bir cumartesi günü, meydanın orta yerinde sessizce duruyor başka bir anne, elinde bir resim. Nerede olduğunu bilmiyor oğlunun o da diğerleri gibi, fail-i meçhullerle anılıyor evladının ismi. Aynı anne, farklı kadın, Roboski’de yiten evladı için ağıt yakıyor. Yıllar öncesinde o anne, bizzat oğlunu, askere kınalı yolluyor, şehit düşeceğini bile bile…

Abdocan’ın annesi Hatice Cömert titreyen elleriyle bir albümdeki resimleri gösteriyor: “Bak en önde benim oğlum, bak burada en önde, bak burada da en önde…” “Yaşamadı, çocukluğunu yaşayamadı, yaşattırmadılar…” sesi titriyor Gülsüm Elvan’ın. Sayfi Sarısülük arıyor oğlunu “Çalıyor, açmıyor. Ethem’im sesime ses vermedi benim… Meğer o anda vurulmuş…”

Oysa hiçbir anne, meydanlarda yuhalatılmayı hak etmez, nicedir bir annenin acısı, oğlu yerin kat be kat altında can çekişiyorsa, ya evladının nerede olduğunu dahi bilmiyorsa? “Bir mezarı olsun, gidip çiçek koyayım, sulayayım. Yok ki…”

Bir siyasi ideolojiye gönül vermişsinizdir, hatta ona körü körüna bağlı olabilirsiniz. Bir diğer ideolojiden olana nefretle yaklaşıyor da olabilirsiniz. Annesinden nefret etmeyiniz. O, ne ırk, ne dil, ne din, ne de renk. O SADECE ANNE!

“O destan yazmadı benim oğlum destan yazdı…”

Evladı savaş meydanlarında, katliamlarda, direniş yolunda can veren tüm analara selam olsun.

Şafak Pavey’in elinden bir belgesel; izlemenizi dilerim.