MARTHA: Bıktım usandım artık bu ruhu taşımaktan anne.. Günü gelse de kavuşsam o güneşin altında bütün soruların küle döndüğü topraklara. Buraya ait değilim ben.   Ne yapmak gerek peki? Yaşamak için. Nefes alabilmek için. Hakkım olan hayatım için. Yaşamın tasviri nerede? Ben ve benim aramdaki bu mesafe… Bir ağaç gövdesine dolanan sarmaşık gibi, sonradan
Devamı

       ’Yıldızları ve en az onlar kadar başının üstündeki sonsuz boşluğu da hissedebilmen gerek… işte o zaman, yaşam neredeyse büyülü bir şey… Ah, asıl imansızlar, bu gördüğümüz güneşe inanmayanlardır.’’ demiş üstad Van Gogh.   Yani Sevgili Okur, aslında yaşamayı bilmeyenlerdir aslıyla yaşamayı inkar edenler… Öte yandan, yaşamak vakti geldiyse zaten kendiliğinden dört nala
Devamı

Bir adım atmak… Sadece ufacık bir adım… Aslında en zor ânıdır yaşamanın. Ömrümüz boyunca bizi şaha kaldıracak mucizeler bekleriz. Bekleriz… Bekleriz… Mucizeler bekletmeyi severler. Beklentilerimiz koltuklarını alışkanlıklara devreder. Alışırız… Alışırız… Alışkanlıkları beklemenin süslü bir imparatorluğu vardır. Kendilerini altın kâsede sunmayı severler ve bir süre sonra aslında tüm bu olanların gerçek hayatımız olduğuna inanmak zorunda kalırız.
Devamı

Günaydın akıp giden hayat. Günaydın açmak için beni bekleme ihtiyacı gütmeyen bütün pencere önü menekşeleri. Günaydın benden hızla kaçıp giden ve bensizliği kavramakta benim kadar ısrarcı olan her şey. Gözlerimi büyük bir çaresizlikle açmama sebep olan gün… Sana da günaydın.  Bir sabah… Sadece ama sadece tek bir sabah için bütün bu saçmalıklardan, bütün bu yaşama
Devamı