Denizli’de, yani bizim daha çok horozunu Pamukkale’sini duymaya alışkın olduğumuz kentte işte, bir cadde var “Lise Caddesi” adını üzerinde bulunan bir eski liseden alıyor: Denizli lisesi ya da “İ”yi uzata uzata “liiiisesi”…
1874’de Çatalçeşme Parkı’nda rüştiye olarak açılmıştır aslında. 1892’de dört sınıflı ve iki yıl sonra da beş sınıflı Liva İdâdîsi şeklini almıştır. Sonraları “Sanat İdâdîsi” adını alan okul, 1922 de Sultanî mektebe dönüştürülür. Bu bina günümüze ulaşamamış olsa da bir isim olarak Denizli Lisesi’nin tarihinin ucu buraya çıkmaktadır. Günümüzde kullanılan lise binasına gelirsek 1914’te Mutasarrıf Tevfik Bey tarafından çizilmiştir. Bugün eski bina dediğimiz bu bina tüm olanaksızlıklara rağmen sonunda 1926-27 yılları arasında Vali Mithat Kalabalık’ın bütçeden para ayırması ile tamamlanır. Tamamlanan binanın bir bölümüne Kâtip Çelebi İlkokulu, bir bölümüne ise Muhtelit Orta Mektep yerleştirilir ve böylece ilk kez, “kızlı-erkekli” eğitimi-öğretimi yapılır Türkiye’nin.
1931–1932 öğretim yılında, Eski Bina’da, “Köy Muallim Mektebi” açılır bir de, Sacit Öncel müdürlüğünde. 1932-1933’te Köy Muallim Okulu kapatılınca yine Okul Müdürü Sacit ÖNCEL’in çabalarıyla okul, bugünkü manada bir liseye dönüştürülür. 1962–1963 öğretim yılında, 220 öğrencilik pansiyon binasını, yeni binanın inşaatı izler. Böyle böyle son şeklini alır Denizli Lisesi.
Görüntüsü kadar ismi de değişikliğe uğrar bu arada. 1945’te İsmet İnönü’nün ziyaretinin ardından 1950’ye Celal Bayar’ın gezisine kadar adı “İnönü lisesi” olarak kalmıştır mesela. Ama işte “Koca Mektep” adı ile tarihini; “Baba Lise” adıyla da lisenin yıllardır süregelen ruhunu ve tavrını ortaya koyan bu lise, her çılgın Türkiye kararına rağmen kendine, kendi biçtiği isimleri benimseyerek orada var olmaya devam ediyor. Salt var olmuyor ama Denizli’yi de varlıyor, Denizliliyi de… Çünkü o cadde kadar bir durak da, dolmuş şoförüne yöneltilen “Lisede inecek var!” hitabı, buluşma noktası bir de tabi… Dilimizdeki günlük hayatımızdaki en belirgin kelime belki de.
İşte 6 metreye varan tavanları, nostaljik kapıları, gıcırdayan tahtaları, orta bahçesi ile bu yaşayan binanın yıllardır istediği restorasyonu Denizli Büyükşehir Belediyesi karşılama kararı almış ama ne hikmetse karşılıksız karşılayamamıştır. Böylece konseyde aldığı kararla bu binayı kendine yeni belediye binası seçmiştir. Oysa restorasyon için devralacağı bu binanın tadilat sonrası belediye binası olması dahi muallakta. Zira Çırağan Sarayı’nın “düğün salonu” haline getirilmesine tanık olduk biz. İşte tam da buradan yola çıkarak Denizli Lisesi Mezunlar Derneği, Gazeteciler Cemiyeti’ne yaptıkları basın açıklaması ile Koca Mektep’in kent müzesi olarak düzenlenmesini istemektedir. Ayrıca sosyal paylaşım siteleri ile “Baba Lise”nin öğrencileri ve Denizli halkı da bu kararı değiştirme çabası içerisindedir. Özellikle öğrenciler binanın varoluş amacına hizmet etmesi gerektiğini düşünmekte.
Şimdi bu çok görmüş geçirmiş, Türkiye tarihinin traji-komik hikâyelerine ev sahipliği yapan binalara, “Baba Lise” öğrencilerine,”Koca Mektep”in adına ve tabi Denizli halkına, belediye duyduğu saygıyı ya “Hayır!” seslerini dinleyerek gösterecek ya da kulaklarını tıkayıp yoluna devam edecek.
