Uyandım, pek bir şey hatırlamıyorum. Yorucu bir parti ve tanışılmış onlarca insan. Hangisinden sana ne kaldı diye soracak olursanız, yüzeysel küçük konuşmalar, çeşitli ülkelerle ilgili anlatılmış ve dinlenmiş birkaç egzotik hikâye dışında verecek bir cevabım yok. Yorgun bir beden ve yanan gözelere uyandığımda durumumdan hiç şikayetçi değildim. Yeni yerler keşfedecek olmanın heyecanı beni zinde tutuyordu. İlk durağımız olan Roma’ya gitmek için Napoli otobüs terminaline vardığımızda otobüsümüz henüz gelmemişti. Görevlilere otobüsün akıbetini sorarak içimizi rahatlatıp beklemeye başladık, bir süre sonra Roma’ya doğru yola koyulduk. Roma’da henüz dün gece tanıştığımız Alex’in evinde kalmaya karar vermiştik. Üç saatlik bir otobüs yolculuğunun sonunda akşam saatlerinde şehre ulaştık. Şehirdeki tarihi eser yoğunluğu gerçekten eşsiz. İnsan bu yoğunlukta herhangi birine konsantre olmakta zorlanıyor. Roma, insana tarihin çizgisinde ne kadar önemsiz olduğunu hatırlatarak kendisini özel hissettirmeyi başaran ironik bir kent. İlk günümüzü şehrin sokaklarında toy yürüyüşler yaparak geçirmeyi planlamışken, Alex’ten gelen telefonla fikrimizi değiştirdik. Sol aktivist bir grubun düzenleyeceği elektronik müzik partisine gideceğini, bizim de gelmemizin iyi olacağını söylüyordu. Hem anahtar sorununu çözmek hem de seyahat etmenin öngörülemezliğini deneyimlemek için partiye doğru yola koyulduk. Yoldayken yapılan her şeyin bir belirsizlik düzleminde ilerlemesi gerekiyor gibi geliyordu. Beat kuşağı gençleri gibi seyahatler planlamadık ama günler sürecek seyahatimiz için kalacak yerimizi planlamamış olmamız ve bunun bize kaygı yerine haz veriyor olmasını hâlâ ilginç buluyorum. Seyahat etmeye, sıkıcı hayatımızın standartlarının çok üstünde deneyimler vaat etmekle yükümlü gördüğümüz bir hayat kadını gibi davranıyorduk. Bir süre sonra bu konforsuz ilişkiden yorulup evimizi ve sıkıcılığımızı özleyecektik. Bu çılgın seyahat etme tutkusu yalnızca bağımlı olduğumuz rutinlerden biriydi. Bana kalırsa bu rutin, rutinlerimize ne denli bağımlı olduğumuzu kendimize itiraf edememenin semptomuydu. Birkaç aktarmadan sonra etkinlik alanına gelip sabahın ilk ışıklarına kadar eğlendik. Son iki saati ise bir ateşin başında ısınmaya çalışan bizim gibi yolcularla sohbet ederek ve bir saat önce tanıştığımız Fransız kızları bizi Roma’daki diğer günlerimiz için evlerinde misafir etmeye ikna edecek kelimeleri seçerek geçirdik. Sabah metro açıldığında Alex’in evine döndük. Yorgun gecenin ardından gözlerimi rengine hiç alışık olmadığım bir tavana açtım. Neredeyim, neden buradayım, nasıl geldim gibi sorulara on saniyeliğine cevap veremedim. Bir anlığına kendimi boşlukta asılı kalmış gibi hissetmiştim. Bizimkilerin koltukta yattığını fark edince rahatladım. Neticede, Fransızlar Alex kadar fedakâr çıkmadı, biz de Roma’daki diğer günlerimiz için araştırıp uygun bir hostelde konaklamaya karar verdik.
İki gün daha Roma’yı keşfettikten sonra istikamet Floransa’ydı. Floransa’da bir kartpostalın içindeymiş gibi hissediyordum. Her şeyin kusursuz gözüktüğü şehir Napoli’nin kanıksanmış kaosundan tamamen uzak bir peri masalı gibiydi. Fakat, peri masallarının bana uygun olmadığını kısa sürede anladım. Ayrıca, kentin üç-dört günlük sanal bir huzur turizmi destinasyonuna dönüşmüş olmasından hoşlanmadım. Yolculuğun Floransa kısmının ikinci günü, Galeri Uffizi’ye gidiyorduk. Sıra beklememek için çok erken kalktık. Yola çıkalı dört gün olmuştu ama yolculuğumuz Uffizi’ye geldiğimizde başladı diyebilirim. Her santimetrekaresi unutulmaz bir tecrübeydi ve yazıma bunun küçük bir kısmından kısaca bahsederek son vermek istiyorum. Uffizi’ye gittiğimizde karşımıza çıkan ilk şey “A Misura Di Bambino” adında antik Roma’da yaşamış çocukların hayatından kesitler sunan bir sergi oldu. Sergi antik Roma’da yaşamış çocukların günlük yaşamlarının çeşitli anlarını aktaran otuzdan fazla heykelle kürate edilmiş. Bunların içinde oyunlar, oyuncaklar, lahitler, yetişkinliğe geçiş ve doğum törenleri gibi kültür dinamiklerini yansıtan onlarca eser mevcut. Uffizi’nin direktörü Eike Schmidt sergiyle ilgli olarak sanatın sadece yetişkinler için olmadığını ve bu alanda çok az dikkate alınan bir yaş grubuna hem konu hem de izleyici olarak hitap etmenin Uffizi için önemli bir fırsat olacağını söylüyor.
- “People say history is forged by great men, but they often forget that those great men children once too. In fact, all the men and women of ancient Rome from emperor and priestess down to peasant and slave girl, were young once. They had their friends and their games, their dreams and their loves.”
Müzenin tanıtım posterinden aldığım bu paragrafın da vurguladığı üzere serginin kürasyonu tarih sahnesinde karşılaştığımız figürlerin de bir gün çocuk olduğunu hatırlatma hassasiyetiyle hazırlanmış. Sizlere sergiyi detaylıca tanıtmak, eserlerle ilgili bilgi ve çıkarımlarımı aktarmak isterdim ancak ne bunu yapacak yeterliliğim ne de eserlerin tamamını hatırlayabilecek bir hafızam var. O günden elimde kalan tek şey duygularım.
Romalı çocukların ne kadar çok oyuna sahip olduğunu anımsadıkça şaşırıyorum, en kadim ihtiyaçlarımızdan birinin oyun oynamak olması enteresan geliyor. İnsan doğrudan öğrenmeyi becermediği için hikâyeler ve oyunlar gibi dolaylı araçlar kültürün en önemli parçalarını oluşturuyor. Ayrıca, geleceğin kral ve kraliçelerinin arkadaşlarıyla oyun oynamak zorunda oluşu karşımıza insanoğlunun zayıf yapısının güzel bir örneği olarak çıkıyor. Müzeden ayrıldıktan sonra uzun süre kendi çocukluğum üzerine düşündüm. Bir anlığına da olsa eğer yolculuğu çocukluğuma yaparsam hayatımla ilgili çok anlamlı sonuçlara varabilirmişim gibi hissettim. Fakat, bu döneme ait tüm hafızam birbirinden kopuk anlardan ibaretti. Yolculuk süresince ne anlamlı bir sonuca ne de dişe gelir bir anıya rastlayabildim. Yeni yetme bir heyecanla aradığım hayatın anlamını bu yolculukta da keşfedememiştim. Ancak, üzgün veya hayal kırıklığına uğramış hissetmiyorum çünkü bundan yıllar sonra, belki de bedenim çürüdüğünde, tıpkı antik Romalı çocuklar gibi insanların karmaşık zihinlerinde çağdışı alışkanlıklarımla var olurken hayatın anlamını bulmuş olmamın ne gibi bir önemi olabilir ki ?
03:37 26.05.2022 Napoli
Kaynakça
Child-friendly. Growing-up in ancient Rome | Uffizi Galleries. (n.d.). La Gallerie Degli Uffizi. Retrieved May 25, 2022, from https://www.uffizi.it/en/events/a-misura-di-bambino-crescere-nell-antica-roma
CorNaz. (2021, November 23). Agli Uffizi La Mostra “a misura di bambino”. Corriere Nazionale. Retrieved May 26, 2022, from https://www.corrierenazionale.it/2021/11/23/agli-uffizi-la-mostra-a-misura-di-bambino/
