Bir gün sen de kadınsız erkeklerden olacaksın.
Haruki Murakami’nin yazdığı “Kadınsız Erkekler” kitabı, birbirinden tamamıyla farklı yedi hikaye ile sizi ilişkilerle ilgili farklı bir dünyaya taşıyor. Sadece ve sadece “kadınsız erkeklerin” bakış açılarına, düşüncelerine, akıllarından geçen sorulara yer veriyor. Sanırım yazarın kalemini bu kadar güçlü kılan da, her kitabında takındığı bu özel durum. Hayat nasıl çevremizde olanlar ve bizim verdiğimiz tepkilerden ibaretse, bu romanlar da aynen öyle. Bir kahraman, sırf bu kitaba özel kahramanımız hep erkek… Ve sadece bir kadının eski varlığı.
Eşi tarafından aldatılan, neden aldattığını sorma cesareti bulamadan eşini kaybeden bir erkek mesela… Bu soruyu ömrü boyunca soracak ama hiç cevabını bulamayacak. Ya da yasak ilişkileri ve bir anda birden fazla kadınla görüşmeyi tercih eden bir adamın bir yasak aşk pençesinde kendini ölüme terk etmesi…
Hikayelerin hiç birinden romantik ve aşk dolu cümleler beklemeyin. Kadınsız bir erkek olmak için o kadına çılgınlar gibi aşık olmanız gerekmiyor. Kitapta anlatılan ilişkiler arasında, bir kadın ile paylaşılan arkadaşlıklar, cinsellik ve ihanet daha yoğun.
Kitabın son iki hikayesi oldukça mistik bir hal alıyor, gerçeklikten biraz uzak. Özellikle “Kino” hikayesi gerilim tadında.
Hikayelerin ortak özelliği, hayatında bağlandığı bir kadını kaybeden erkekleri bekleyen o yalnızlık. Başka kadınlarla görüşmemek, birlikte olmamak, hatta kimseyi bir daha sevmemek olarak algılanmamalı bu yalnızlık. Öyle bir yalnızlık ki en mutlu anınızda kendini size hissettirecek, sizi soruların ve çaresizliğin içine bırakacak, kızdıracak, affettirecek, korkutacak.
Haruki Murakami
Okuduğunuz her hikayede, kendinizi karaktere bağlayıp yaşadıklarını anlamaya çalışırken, yazar sizi öyle bir noktada yarım bırakıyor ki. Aynı erkekleri bırakan kadınlar gibi… Hikayenin sonuna karşı duyulan müthiş bir merak ve o sonu elde edemeyecek olmanın hüznünü her son sayfada hissediyorsun.
Haruki Murakami, her kitabının okunulması gereken güçlü bir kalem. Daha önce yazdığım Tsukuru Tazaki’nin Hac Yılları kitabı için de aynısı söylemiştim, hikayeleri hayat kadar gerçek.
